tag:blogger.com,1999:blog-4864750412909173622.post3394804321188205069..comments2023-07-22T19:14:11.991+07:00Comments on โรงเรียนนอกกะลา: การเรียนรู้บนฐานความรู้สึกระบบคอมพิวเตอร์โรงเรียนลำปลายมาศพัฒนาhttp://www.blogger.com/profile/10545826864251861573noreply@blogger.comBlogger1125tag:blogger.com,1999:blog-4864750412909173622.post-24918754769887335132010-03-03T14:04:56.202+07:002010-03-03T14:04:56.202+07:00ไม่รู้ว่าสิ่งที่เล่าต่อไปนี้คืออะไร สมัยที่เป็นเด็...ไม่รู้ว่าสิ่งที่เล่าต่อไปนี้คืออะไร สมัยที่เป็นเด็ก(บ้านนอก)มีโอกาสได้มาเรียนในเมือง สัปดาห์ไหนที่เดินทางมาจากบ้านวันจันทร์จะทำให้มาถึงโรงเรียนช้าไม่ทันเข้าเรียน จะเกิดความรู้สึกไม่อยากไปโรงเรียนแล้วจะพยายามสั่งให้ตัวเองเป้นไข้ หรือไม่สบายด้วยอาการอะไรก็ได้ แล้วมันก็จะเป็นไปตามนั้นทุกครั้ง(ยืนยัน) หรือแม้แต่เวลาที่ไม่สบายจริง ๆ จะไม่ยอมกินยา(ไม่ชอบอะไรที่มีรสขม)ยิ่งเป็นยาน้ำแม้แต่กลิ่นก็ใกล้ไม่ได้ ทุกครั้งที่ไม่สบายจะต้องมองตัวเองว่าต้องหายไม่อย่างนั้นจะได้กินยา หรือบอกตัวเองว่าจะไม่เป็นไข้ ตั้งแต่เกิดมาในแต่ละปีนับได้เลยว่าไม่สบายกี่ครั้ง แทบจะไม่มีเลย ก็แค่อยากถ่ายทอดว่าหลาย ๆ เหตุการณ์ที่ความรู้ไม่สามารถนำมาใช้ได้ทั้ง ๆ ที่เราก็เรียนมาว่าเวลาไม่สบายต้องกินยาและพักผ่อน แต่ความรู้สึกกลัวของเราต่างหากที่ทำให้เราเกิดการเรียนรู้บางอย่าง (ขออนุญาตร่วมแชร์กับผู้เขียนค่ะ)Anonymousnoreply@blogger.com