จิตไหว-ใจสะเทือน

วันหนึ่งผมได้ email จากครู  กับเหตุการณ์เล็กๆ แต่ยิ่งใหญ่สำหรับโรงเรียนฯ เราพยายามกันเป็นแรมปีเพื่อให้นักเรียนคนหนึ่งหายจากอาการ School phobia

สวัสดีค่ะ  คุณครูทุกท่าน... ครูน้อยมีเรื่อง  เด็กชายบูม  จะมาเล่าสู่คุณครูฟังค่ะ...
เมื่อวาน (วันพฤหัสฯ)  ตอนเช้ายายหงวน (น้องยาย) มาส่งบูมและพี่สตางค์ที่โรงเรียน
บูมยอมลงจากรถโดยไม่ร้องให้งอแง  และเดินมากับพี่สตางค์แต่ไม่ถึงตึกอนุบาลมาถึงแค่ใต้ต้นไผ่ (ข้างห้อง ป.1) และอยู่ตรงนั้นจนถึงเวลาเพื่อนเข้าแถว (ก่อนหน้านั้นมีคุณครูหลายคนพยายามคุยด้วยและทักทาย  เช่น  ครูแสง  ครูภร  ครูน้อย  ครูแป้ง  ครูใหญ่  พี่แต้ว ฯลฯ  สำหรับครูบางคนบูมจะคุยด้วยนิดหน่อย  บางคนบูมเดินหนี  และบางคนเขาก็เฉยชาแสร้งไม่ได้ยินและไม่สนใจ)
     หลังจากเพื่อนเข้าแถวเสร็จ  ครูใหญ่และครูน้อยเดินตามหาบูมเพื่อจะพูดคุยกับเขาถึงชิ้นงานสนุกๆ ที่เขาจะได้ทำในวันนี้ (ใช้ชิ้นงานเพื่อดึงดูดให้เขาเข้ามาใกล้เรามากขึ้น)
    มาที่ร่มไผ่ที่เขาเคยอยู่กลับไม่เจอ  ไปเจอเขาวิ่งหลบอยู่ตรงพุ่มไม้ทางเข้าหน้าโรงเรียน  ครูใหญ่ให้พี่ฮ้อ ป.4 ไปคุยกับบูมก่อนที่ครูใหญ่จะเดินเข้าไปหา  ระหว่างนั้นครูน้อยกับใบตอง (เพื่อน อ.2) เดินไปเก็บก้อนหินเพื่อนำมาเป็นสื่อให้บูมมีส่วนร่วมในการทำกิจกรรมวันนี้
    ครูใหญ่พาบูมเดินมาหาครูกิ๊บและเพื่อนๆ อนุบาล2 ถามเด็กๆ เกี่ยวกับกิจกรรมที่เด็กๆ ทำเมื่อวาน  เด็กๆ บอกว่าได้เป่าสีสนุกมาก  ครูใหญ่เล่าให้เด็กๆ ฟังเกี่ยวกับประโยชน์ที่ได้จากการเป่าสี  และถามบูมว่า "ได้เป่าสีหรือยัง?"   บูมบอกว่า "ยังไม่ได้ทำ"  (เนื่องจากในวันอังคาร คุณตามาส่งและบูมร้องให้  ตาจึงพากลับบ้านด้วย)  ครูใหญ่จึงถามเพื่อนๆ ในชั้นเรียนว่า  "อยากให้บูมมาเรียนกับเพื่อนๆ ไหม?"
     เด็กทุกคนตอบว่าอยากให้บูมมาเรียนด้วย
  "บูมอยากมาเรียนกับเพื่อนๆ ไหมล่ะ"  ครูใหญ่หันไปถามบูม  บูมพยักหน้าตอบรับ
    "เด็กๆ อยากให้บูมเข้าแถวตรงไหนดี" ครูใหญ่ถามพี่นักเรียนอนุบาล 2  เด็ก ๆ ทุกคนยินดีให้บูมเข้าแถวข้างหน้า  ครูใหญ่บอกบูมว่าวันนี้จะได้เป่าสีกับครูน้อยและครูกิ๊บ  ครูทุกคนที่ยืนอยู่ด้วยกันต่างก็เห็นแววตาที่มีความสุขที่ได้รับการตอบรับอย่างดีจากเพื่อนๆ
     ครูน้อยกับใบตอง(เด็กผู้ชาย อ.2) ยืนดูเด็กๆ พูดคุยกับครูใหญ่  ในมือถือก้อนหินกำไว้แน่นทั้งสองคน  ครูใหญ่ถามว่า วันนี้ครูน้อยจะพาเด็กๆ ทำอะไร  ครูน้อยบอกว่า เมื่อสักครู่ไปเก็บก้อนหินกับพี่ใบตองเพื่อจะพาเด็กๆ ต่อเป็นรูปต่างๆ และเก็บมาฝากเพื่อนๆ ในห้องทุกคนคนละ  1  ก้อน  บูมช่วยครูน้อยถือ ก้อนหินแบ่งกันคนละกำมือ  ครูใหญ่บอกบูมให้ดูแลให้ดีถ้าหายไป 1  ก้อน  เพื่อนจะไม่ได้  1  คน  ท่าทางบูมมีความสุข  ยิ้ม  ร่าเริง  หลังจากนั้นแถวเด็กผู้ชายจึงเดินตามหลังครูใหญ่โดยมีบูมเป็นหัวขบวนรถไฟวันนี้
    กิจกรรมพัฒนาร่างกายและสุนทรียะ  ครูน้อยพา เด็กๆ ทำกิจกรรมร้องเล่นเต้นสนุก  บูมยังดูแลก้อนหินโดยเก็บใส่กระเป๋า กางเกงและตั้งใจทำกิจกรรมดีมาก
    เขายังเอาก้อนหินมาให้ดูทุกครั้งที่ ครูเอ่ยถามว่าก้อนหินยังอยู่ครบหรือปล่าว?? แต่วันนี้เขายังไม่ได้แจกก้อนหินให้เพื่อน  เพราะครู น้อยไปช่วยครูต๋อยจัดอบรมให้ครูปฐมวัยจากโรงเรียนต่างๆ
    เมื่อเจอครู น้อยในตอนเย็น   บูมรีบวิ่งเอาก้อนหินมาให้ดูและบอกว่ายังไม่ได้ แจกเพื่อนและยังไม่ได้ต่อรูปภาพก้อนหิน   ครูน้อยบอกบอกความจำเป็นที่ไม่ได้พาเด็กๆต่อก้อนหิน  แต่ดูเหมือนบูมจะเข้าใจว่าครูน้อยไม่ว่างจริงๆ และครูกิ๊บต้องอยู่กับเด็กๆ หลายคนเลยไม่ได้พาทำกิจกรรมดังกล่าว
   "พรุ่งนี้ครูน้อยอยู่กับเด็กๆ ทั้งวัน  ครูน้อยจะพาต่อนะคะ  บูมดูแลก้อนหินอย่าให้หายไปนะ  เดี๋ยวเพื่อนจะได้ไม่ครบ  และพรุ่งนี้เอามาด้วยนะ"  "ครับ" บูมตอบอย่างภาคภูมิใจ
    แล้ววันนี้บูมก็อยู่ในห้องได้ทั้งวัน  โดยไม่มีอาการหวาดกลัวครูหรือโรงเรียน จนถึงเวลากลับบ้าน  และดูเขาจะมีความสุขมากตอนที่ได้เป่าสีในในช่วงเวลาพักกลางวันซึ่งครูจัดให้เป็นพิเศษ  เพื่อนๆ หลายคนมาให้กำลังใจบูมและแนะนำการเป่าสี
    วันนี้ (วันศุกร์)  บูมมาโรงเรียนแต่เช้า  เขารีบวิ่งมาหาครูน้อยพร้อมกับโชว์ก้อนหิน  บอกว่า "ผมดูแลก้อนหินไม่หายซักก้อนเลย"  (ก้อนหินยังอยู่ในกระเป๋ากางเกงด้านขวาเหมือนเดิม)  ครูน้อยบอกว่าวันนี้จะพาต่อ ก้อนหินแต่ต้องถามกับใบตองด้วยเพราะที่เหลืออีกส่วนหนึ่งอยู่กับใบตอง   แต่โชคร้ายค่ะ  (...สำหรับครูน้อยคิดว่าคงโชค ดีค่ะ) เพราะใบตองบอกเพื่อนๆ ทุกคนว่าลืมเอาก้อนหินมา  วันนี้เลยอดเล่นอีกแล้ว  ครูน้อยเลยบอกบูมว่า "งั้นครูน้อยฝากบูมดูแลก้อนหินให้เพื่อนๆ ในวันเสาร์-อาทิตย์ และนำมาใหม่วันจันทร์นะคะ"  และให้ความสำคัญกับบูมโดยให้ช่วยเตือนใบตองนำก้อนหินมาในวันจันทร์ด้วย  พวกเราจะได้เล่นก้อนดินด้วยกันทุกคน
   ....ในสองวันนี้บูมอยู่ในชั้นเรียนกับเพื่อนๆ ตลอด  แถมยังแบ่งปันข้าวกระยาสาทรให้เพื่อนๆ ได้กินกันด้วยนะคะ... ถึงแม้จะเป็นเวลาแค่สองวัน  แต่สำหรับครูน้อยและครูกิ๊บมันคือช่วงเวลาที่ดีที่สุด  ที่สามารถทำให้เด็กคนหนึ่งที่กลัว โรงเรียนสามารถเผชิญกับปัญหาได้ด้วยรอยยิ้มที่เบิกบาน

เรื่องเล่าเล็กๆ บางทีก็อาจทำจิตถึงกับไหว ทำให้ใจต้องสะเทือน