หงายกะลาพัฒนาครู1

วันที่ 25  ก.ค.2553 
      ครูทุกคนรวมทั้งคุณเจมส์พร้อมเพรียงกันที่ห้องประชุมตอนแปดโมงครึ่งในเช้าวันอาทิตย์ของช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ยาวติดต่อกันสี่วันรวมวันเข้าพรรษาด้วย ซึ่งน่าจะเป็นช่วงวันหยุดพักผ่อนของครู  ผมนัดหมายเพื่อมีการจัดอบรมครูสี่วันติดต่อกันโดยที่ไม่ได้บอกให้รู้ว่ากำหนดการเป็นอย่างไร หรือใครเป็นวิทยากรบ้าง  แจ้งเพียงให้ทุกคนเอาหมอนมาด้วย
      ผมเชิญคุณจตุพร  นักกระบวนกรซึ่งมีครูหลายคนรู้จักผ่านทางเฟสบุ๊ค  มาเป็นวิทยากรโดยไม่ได้กำหนดหัวข้อและไม่กำหนดระยะเวลาให้   ทั้งนี้เพราะผมอยากได้ตัวตนของเขา  การดำเนินกิจกรรมอบรมของวิทยากรมุ่งไปสู่กระบวนการถอดบทเรียนด้วยการสื่อสาร การเล่าเรื่อง  การสร้างบรรยากาศเพื่อการสนทนา  ซึ่งกิจกรรมเหล่านั้นครูเราเคยทำกันมาแล้วไม่น้อย  แต่ครูก็ไม่ได้แสดงความเบื่อหน่ายกลับตั้งใจให้ความร่วมมือกับวิทยากรเป็นอย่างดีเพราะตัวตนของวิทยากรได้เผยออกด้วยความเป็นมิตร  ผ่อนคลายและลื่นไหล
   เรามีเบรกเช้าและบ่ายที่เบาสบายมากเป็นน้ำสมุนไพรกับลูกเกดคนละ 6 เมล็ด และ เกาลัดอีก2 เมล็ด  ครูทุกคนยิ้มให้กับเบรกที่ไม่เข้าใจและคาดไม่ถึง   กิจกรรมของคุณจตุพรสิ้นสุดราวบ่ายสามโมง
   หลังเบรกบ่ายเรานอนดูหนังยาวร่วมกันเรื่อง The Chorus  ซึ่งเป็นเรื่องราวของครูคนหนึ่งที่ตั้งใจนำพาจิตวิญญาณของเด็กที่บอบช้ำผ่านท่วงทำนองเพลงChorus 
    หกโมงเย็นผมเล่าเรื่องราวและความคิดจากการได้ไปดูบางโรงเรียนที่เนปาล
    หนึ่งทุ่มเรารวมกันที่ลานใต้ร่มไผ่  ครูอ้อนปิดไฟและจุดตะเกียงน้ำมันไว้รายรอบ  เรานั่งล้อมวงกันกินแหนมเนือง แล้วทุกคนได้กินผักจนหมดเกลี้ยงเพราะความหิว
ตลอดเวลาครูทุกคนก็ยังสงสัยว่าต่อไปจะเกิดอะไรขึ้น
    ราวสองทุ่มครูอ้อนฉายวีดีโอที่เด็กๆ พูดถึงคุณเจมส์  แล้วกระบวนการถ่ายทอดวัฒนธรรมองค์กรก็เริ่มขึ้นจากครูรุ่นแรกๆ สู่ครูใหม่   เริ่มจากเรื่องเล่าของคุณเจมส์ว่าทำไมจึงสนับสนุนงบประมาณเพื่อให้เกิดโรงเรียนแห่งนี้   ผมฉายภาพเก่าๆ ตั้งแต่เริ่มการก่อสร้าง ฉายภาพกิจกรรมต่างๆในปีแรกเพื่อให้ครูที่เกี่ยวข้องได้เล่าประสบการณ์และความรู้สึกทั้งมวลออกมา  เราได้อมยิ้มให้กับความลำบากที่ผ่านมา  หัวเราะครื้นเครงกันหรือไม่ก็เขินอายกับบางภาพหลุดๆ  ผมรู้สึกได้ว่าตอนนั้นโลกได้กลมแคบเข้ามาล้อมไว้เพียงเรา
   หลังจากนั้นครูอ้อนได้ฉายวีดีโอที่เด็กๆ  ได้พูดถึงครูแต่ละคนอย่างประทับใจ   สำหรับครูบางคนกลับต้องนำ้ตาซึมเมื่อเห็นภาพเรื่องราวจากพ่อแม่ที่พูดถึงตนเองด้วยความหวัง  ความฝัน และปรารถนาที่จะให้ลูกเป็นครูที่ดี
เราจบวันแรกด้วยความรู้สึกปีติ  ชีวิตได้ลื่นไถลผ่านวันอันยาวนานอย่างนิ่มนวล  ตอนนั้นเวลาปาไปเกือบสี่ทุ่มแล้ว